Half November, dus weer tijd om ons in een culinair avontuur onder te dompelen. Vandaag de beurt aan Restaurant Di Piu in het altijd leuke Boxtel. Eten in Boxtel staat gelijk aan een winderige tocht het pittoreske dorp in. Het eerste doel vandaag is om een leuke plek te vinden om de pre-diner drank te nuttigen. Gelukkig is er in het levende Boxtel een stortvloed aan leuke barretjes, dus het verbaast ons ten zeerste dat alles of dicht is of failliet is. Maar onze zoektocht eindigt vandaag in bar “het geveltje”.
In het deprimerende bruin café “het geveltje” is het nog zoeken naar barpersoneel. Maar de man die volkomen ongeïnteresseerd aan de bar hangt blijkt tot onze verbazing hier gewoon te werken. Aangezien we volkomen worden genegeerd bij binnenkomst, heeft deze beste man veel zin om ons te helpen. Maar al snel vloeien de alcoholische versnaperingen in onze keeltjes en opeens blijkt café “het geveltje” een stuk minder deprimerend te zijn. Na de voorspelbare woordgrap “het voorgeveltje” moeten we dan toch maar naar Di Piu gaan.
Restaurant Di Piu, een Italiaans restaurant gerund door een Albaniër. Met deze introductie is het nu al een gegarandeerd succes. De inrichting van Di Piu is, modern maar rustig. Heel de avond slaperige smooth jazz op en gaan. We zijn hier beland na advies van Sander, want ze hebben een voorgerecht wat een schaal is met van alles. Waar Sander maar niet over kan ophouden. Aan Rik is te merken dat hij regelmatig rondhangt in pizzeria’s, want hij gooit al snel te term antipasta op tafel. Na een korte discussie met de ober/eigenaar komt ook Sander tot de conclusie dat antipasta gewoon een luxe naam is voor schaal met van alles. Na de keuze voor het eten, komt de vele malen moeilijkere keuze van vanavond, wat te drinken?? Deze simpele vraag gaat ons vandaag nog vele aparte vraaggesprekken opleveren met de ober/eigenaar. Maar al snel is de keuze gevallen op wijn.

Het wildseizoen is weer begonnen, dus de tafel stond al snel vol met wildzwijn, hert en kalf. Het smaakpallet van de chef is zeker in orde. Daarnaast verwacht je in een Italiaan met een Albaniër als eigenaar natuurlijk ook ware kunstwerken op je bord en dat lukte de chefs aardig goed. De bijgerechten ware wat karig, maar we zijn dan ook grote eters als er gedronken wordt. En uit eten is geen uit eten zonder kaasplank. En gelukkig konden we als echte kaas-o-fielen ook hier weer aan onze trekken komen. Om de avond helemaal af te sluiten met een heerlijke whisky. Ook al koste het Mike behoorlijk veel moeite om deze te bestellen. De ober bleek helaas niet erg bekend met de term rokerige whisky, maar de fles die hij tevoorschijn toverde voldeed gelukkig aan de verwachtingen. En hoe kan je diner beter afsluiten dan met whisky, om na de whisky nog wat limoncello te drinken.
Restaurant Di Piu is als je op date gaat met je aanstaande lief, of alleen een avondje wil scoren een echte aanrader. Wil je er met een vijftal gaan drinken en eten, iets minder. De ingetogen sfeer van het restaurant suste iedereen in een kalmte die we niet van ons zelf gewend zijn. Hiernaast is het extreem jammer dat Sander volledig werd genegeerd door de chef. Sowieso liep de chef een mooi rondje door de etenszaal, om ons volledig te negeren. Zoals de grote Italiaanse kunstenaar Leonardo Da Vinci ooit zei “beetje jammer”.